یاوه هایی در باب آفرینش انسان و جهان در کتابهای ادیان سامی (تورات- انجیل-قرآن

بر پایه تقویم یهود و مطالب تورات، از زمان پیدایش «آدم» و «حوا» تا تولد «ابراهیم»، نیای بزرگ ادیان سامی (یهود-مسیحیی و اسلام)، 1948 سال گذشته است. و اگر از زمان زایش ابراهیم تا امسال (2010)، را نیز بدان بیفزاییم، کل زمان آفرینش انسان از نظر تورات، مسیح و قرآن، حدود 4000 سال می شود. کهن ترین تاریخ مربوط به جمعیت فراماسیونری است که آنها نیز، ملغمه یی از فراعنه مصر و آیین یهود است که باور دارند آدم و حوای نخستین در 5700 سال پیش بدنیا آمده اند، و همین نیز تاریخ رسمی سازمان و تشکیلات آنهاست

این را همینجا وامی گذاریم و بدنبال افسانه آفرینش در ادیان سامی می رویم. در تورات، انجیل و قرآن آمده است:



در آغاز، خدا، آسمان ها و زمین را آفرید. زمین بی شکل و تهی بود. تاریکی و ظلمت، پرتگاه ها را پوشانده بود. خدا گفت که نور بوجود بیاید، و نور، پدید آمد. خدا، نور را از ظلمت جدا ساخت. و خدا دید، نیکوست... و این روز اول بود

.........

خدا گفت؛ زمین نباتات برویاند. علفی که تخم بیاورد. و درخت میوه ای که موافق جنس خود اوست، بیاورد. و خدا دید که نبکوست و این روز سوم بود.

...........

و خدا گفت مشعل ها در آسمان و فلک باشند تا روز را از شب جدا کنند. و برای سالها و ماهها، نشانه ها باشند. و مشعل ها بر آسمان باشند تا بر زمین روشنایی دهند. و چنین شدند. و خداوند مشعل بزرگ ساخت. مشعل اعظم برای سلطنت روز، و مشعل اصغر برای سلطنت شب. و ستارگان، خدا آنها را در فلک آسمان گذاشت تا بر زمین روشنایی دهند و تاریکی را جدا کنند. و خدا دید که نیکوست، و شام بود و این روز چهارم

.............

و خدا گفت که همه علف های تخم دار و میوه های درختان را که بر روی زمین است، به شما دادم تا برای شما خوراک باشد. و همه حیوانات زمین و همه پرندگان آسمان و همه حشرات زمین که در آنها حیات هست، هر علف سبز را خوراک دادم و چنین شد. شام بود و صبح روز ششم

..........

و همین خداوند، در باب آفرینش انسان می گوید؛

انسان را بمانند خود از خاک بهشت بسرشتیم، و در بینی او فوت کردیم و حیات دمیدیم و آدم نفس و جان گرفت و زنده شد....و آنگاه هنگامی که مرد، خواب بود، یکی از دنده های او را کندیم، و به گِردش گوشت چسباندیم، و شخصی مانند خود مرد (آدم) اما با جنس مخالف ساختیم، که نیکو بود و همان »حوا» بود.. آنها را در باغ بهشت قرار دادیم، و به آنها گفتیم از همه چیز می توانید بخورید بجز درخت سیب که اگر از میوه آن بخورید، چشم دانایی تان باز می شود، و ما را در خواهید یافت....

مار، زن را فریب داد، و آدم و حوا، سیب را خوردند، و ناگهان چشمهاشان باز شد و دیدیند که لخت و عریان هستند ... و خداوند بسراغشان آمد، آدم و حوا در پشت درختان مخفی شده بودند. خدا پرسید، کجا قایم شده اید؟... و در پی اصرار زیاد خدا، آدم گفت که من فریب حوا را خوردم و نباید از میوه آن درخت می خوردم، و خدا از حوا پریسد چرا آدم را فریب دادی؟ حوا نیز تقصیر را بگردن نگرفت و گفت که کار مار بوده است. و خداوند چون فهمید که تقصیر مار بوده است: فرمان داد تا مار برای همیشه روی شکمش راه برود و روزی اش، خاک باشد.... آنگاه به مرد گفت، برای این قانون شکنی ات، باید از این پس زحمت بکشی و کار کنی و خوراک خود و این زن را فراهم کنی.... و آنگاه رو به زن کرد و گفت: چون آدم را فریب دادی، کاری می کنیم که برای 9 ماه، کسی را در نزدیکی کمرت باروری کنی، و درد سنگینی بتو می دهیم که هیچوقت این فریب کاری را فراموش نکنی و کار تو، زایش همنوعان خودت است........



و امروز، دانش جهان و کیهان شناسی، نظر یه های «مارتین»، «داروین» و بویژه «اُپارین»، بیانگر واقعیت های بسیار فاحشی با خزعبلات تورات، انجیل و قرآن است. کل جهان، دست کم یک میلیارد سال پیش، و منظومه شمسی ما، دست کم چهار صد میلیون سال پیش تشکیل شده است. و حدود یک میلیون سال پیش، نیای انسانی بر روی زمین یافت شده، و انسان امروز، دست کم یک سد هزار سال عمر دارد.



حال اگر بخواهیم داستانهای ابلهانه کتابهای باصطلاح آسمانی را با واقعیت های علمی روبرو می کنیم؛ نکات زیر از آنها استنباط می شود:



یک: خداوند سامیان می گوید که زمین را روز اول آفرینش، آفریده است، و خورشید (مشعل اعظم) را در روز چهارم. جدای از این که هیچ مبنای علمی وجود ندارد که ثابت کند زمین، پیش از خورشید بنا شده باشد، بلکه بر عکس، همه شواهد گویای آنست که زمین از بخشی از توده های گاز جدا شده خورشید و منوظمه شمسی ایجاد شده است، و طریقه شکل گیری سیاره های دیگر، این واقعیت علمی را به اثبات می رساند.



دوم: این نیز یک واقعیت است، که واژه های «شب» و «روز» برای ما انسان ها، زمانی معنی دارد، که خورشیدی باشد، و از شرق طلوع کرده و در غرب، غروب نماید. و با پایه فرمایش یهوه و الله، اگر زمین روز اول، و خورشید روز چهارم آفریده شده اند، خدا از کجا، روز و شب را فهمیده است؟... مفسران ابله تر از الله و یهوه، که دست به تفسیرشان خوب است، می گویند، منظور از روز، گاه و زمان است نه روز زمینی... که بدان نیز خواهیم پرداخت



سوم: با توجه با این که لازمه رشد و نمو علفها، گیاهان و درختان و نباتات و حیوانات، خورشید و نور و گرمای آنست، اشکار نیست که در روزهای اول و دوم و سوم، که همه چیز از انسان و گیاه و درخت و نبات آفریده شده اند، اینها بدون خورشید، چگونه سرزنده و رسا بوده اند، و اگر فرضیه پیشین ابلهان را (که منظور از روز گاه و زمان دراز است) راباور کنیم، می بینیم که اساسا چنین چیزی عملی نیست، و حیات روی زمین بدون خورشید، کارساز نیست، و این جز یک یاوه بیش نیست.



چهارم: خداوند سامی فراموش کرده است خوراک برای جانداران گوشت خوار بیافریند. در آیه ها و سوره های خود از آفرینش علف و گیاه و تخم و میوه یاد می کند، ولی یادش می رود که برای شیر و ببر و پلنگ و کفتار و شغال نیز، آذوقه بیافریند



پنجم: دانش الله و یهوه و روح القدس در شناخت پدیده های علمی تا بدان پایه کوته بینامه و ابلهانه است؛ که نمی داند نور، یک پدید علمی و در نتیجه سوختن و یا آزادشدن انرزی از یک مخزن الکتریکی است و چیزی نیست که قابلیت جدا سازی داشته باشد، و بطور خودکار، هر جا نور نباشد، تاریکی است. از اینرو، گویی الله و یهوه، شق القمر کرده باشد و می گوید، ظلمت را از تاریکی جدا کردیم و نیکو بود



ششم: بلاهت الله و یهوه، باز در جای دیگر خودش را نمایان می کند که گمان می برد ستاره های ریز و درشت، تنها در شب هستند که چراغ مردم و آسمانها باشند. پیامبران الله و یهوه، چون از خود خدایشان بی دانش تر بودند، نمی دانستند که در طول روز هم ستاره ها هستند، اما چون درخشش خورشید بسیار زیادتر از قدرت دید ماست، ما توانایی دیدن ستاره ها را در روز نداریم و تنها هنگامی که خورشید باصطلاح غروب می کند و در آنسوی زمین می تابد، و شب برای ما فرا می رسد، از اینرو ما می توانیم در تاریکی آسمان، ستاره ها را بهتر ببینیم



هفتم: دانش الله و یهوه در باره «ماه» نیز، خنده دار است،: ما مشعل اکبر و یا اعظم را برای روز، و مشعل اصغر را برای شب آفریدیم... خدای سامی گمان می کرده است که ماه هم می درخشد و نمی دانسته است که اگر خورشید و آفتاب نباشد، ما یارای دیدار ماه نبودیم... و این مشعل نیست، بلکه سطح ماه همچون آینه یی است که در جلوی خورشید قرار گرفته است



هشتم: امروز، داشن متعارف زمین شناسی، انسان شناسی و بررسی فسیل های هزاره های گذشته، نشان می دهد، که انسان ریشه حیوانی دارد. از خصوصیات ما، از شیوه های زایش و زندگی ما، از قیافه و چشمان و زبان و دست و پاهایمان هویداست که ما نسل های تکامل یافته حیوانات و دیگر جانداران هستیم، از اینرو این که خدای سامیان انسان را از یک گِل بدبو و یا گِل رُس آفریده باشد، یکی دیگر از همان لطیفه های خنداه دار و بی مایه است.



نهم: خدای بنی اسراییل و مسیحیان و مسلمانان؛ با آنکه به گفته های تورات و انجیل و قرآن، خدای قادر و متعال و عالم است، از این نکته عاجز بود که بداند، مار، خاک نمی خورد. مار، با خوردن موش، خرگوش، و یا دیگر جانداران تغذیه می کند، نه این که خاک بخورد. و این نشانه این است آنکسی که برای نخستین بار خواست این مطلب را بنام خدای سامی بنویسد، ضرب المثل بسیار دوست داشت؛ چون ایرانی ها می گویند، : مار خاک می خورد



دهم: استادان ابله و مفسران تورات و انجیل و قرآن، در تفسیر واژه «روز» در کار آفرینش، که مچ خدایشان را در بالا گرفتیم، می گویند؛ روز، گاه است، زمان درازی است منظورش میلیون ها سال است، و می خواهند امروز که به یمن پیشرفت دانش چشمانشان به چگونگی بسیاری از چیزها روشن شده، آنها را با خزعبلات خدای شان پیوند بزنند، و می گویند، منظور از «روز» در آفرینش، یک زمان طولانی و میلیون ها سال است. ابله ها فراموش می کنند که خداوند شان، در روز هفتم دستور داد که که ما دیگر خسته شدیم و یک روز را استراحت می کنیم....

خوب، اگر روز، روز است، پس می شود که یک روز در هفته را استراحت کرد، که باز می گردیم به اشتباهی که در کار آفرینش خدایشان هست. و اگر روز میلیون ها سال است، پس از کجا معلوم که این روز خدا تمام شده است و زمان استراحتش گذاشته است؟



یازدهم: اندیشه آفرینش خلقت در شش روز، گرفته شده از اندیشه زرشتی است. در اندیشه زرتشتی که در «اوستا» پرورش یافته است؛ معتقدند که اهورا مزدا، جهان را در شش گاهنبار، دوره زمانی آفریده است، که واپسین دوره آن در ماه اسفند بوده که انسان آفریده شده است. یهودیان برای نخستین بار، و پس از آنها، مسیحیان و در انتها، محمد، پیامبر مسلمانان، این فرضیه زرتشت را بنامهای شش روز و یک روز تعطیل در کتابهای آسمانی خود جای دادند. حتی با این توصیف ، مچشان در یک دروغ تاریخی دیگر، روشن می شود، و آن اینکه، تاریخ زایش زرتشت را، به عمد به 3700 سال کشاندند تا بتوانند بگویند که «آدم» و ابراهیم، از زرتشت کهن تر بوده و همان چند سال است کافی است تا زرتشت، ایده آفرینش را از سامیان و یهودیان دزدیده باشد.... در حالی که مطالعات باستان شناسی در ایران، افغانستان، و منطقه آرال و پامیر، نشان می دهد که ایرانیان دست کم از 6000 تا 8000 سال پیش از مسیح، به اهورا مزدا، آگاهی داشند و حتی امروز در روستایی بنام «میمند» در کرمان، و یا روستاهای اطراف شهر مهاباد، نقاشی و کنده کاری هاست که دست کم به 10000- سال پیش می رسد و نشان از باور کهن ایرانی به این پدیده هاست، و آنچه که یهودیان و دانشمندان جیره خوارشان، در دانشگاه های جهان بر شماره 3700 سال برای تاریخ زایش زرتشت به مردم دنیا پافشاری می کنند، یک دروغ و تحریف تاریخی بیش نیست.











منابع: تورات. انجیل. قرآن. اوستا. تببین جهان- اُپارین. کتابهای دکتر شجاع الدین شفا. علی دشتی و 23 سال. کتابهای دکتر مسعود انصاری. کتابهای احمد کسروی. پژوهش های آزاد

معراج و بعثت محمد بن عبدالله

سال 570 میلادی است. کودکی از «آمنة بنت وهب» در مکه چشم بزندگی گشود، که او را «محمد» نامیدند. محمد، هنگامی بدنیا آمد که پدرش «عبدالله» چشم از جهان فرو بسته بود. او همچنین در 5 سالگی، مادرش را از دست داد و بکلی یتیم بود. چندی نگذشت که پدر بزرگش را، که در سرپرستی او می کوشید نیز، از دست داد. مدتی پیش این عمو، و مدتی پیش آن عمو ماند، تا سرانجام پیش یکی از فقیرترین اما جوانمرد ترین عموهایش، مستقر شد.
محمد مثل هزاران کودک عرب که پیش و پس از او در صحرای عربستان بدنیا آمدند، چشم به جهان گشوده بود، اما، پس از مردنش، داستانها، خیالزنی ها، و حماسه های بی سر و ته فراوانی، به او نسبت دادند. این طفل، تا سال 610 میلادی، یعنی تا موقعی که به سن چهل سالگی برسد، هیچ اثری در هیچ تاریخی و دفتری و نوشته یی در باره او نیست. حتا در سیره و روایات و احادیث، که عربها در ساختن آن استادند، هیچ چیزی دیده نمی شود. اما، ناگهان، «محمد بن جریر طبری«، سیصد سال پس از مرگ محمد، متوجه معجزاتی در هنگامه زایش این طفل شده، که عجیب است، هیچ کس در زمان تولد محمد، آنرا ندیده و نشنیده است. او می گوید: قبل از بعثت محمد در مکه، آوازه ای در میان قبایل عرب درافتاده بود که پیامبری ظهور خواهد کرد بنام محمد که شرق و غرب جهان بفرمان او در می آید. به همین خاطر، چهل زن در آنزمان باردار شدند، و هر کدامشان که می زایید، اسم فرزندش را «محمد» می گذاشت، تا شاید، این همان محمد پیامبر باشد.
این از نمونه بی هوده ترین و مضحک ترین گفته ها و روایت های از خود ساخته است؛
یک: خود محمد بارها گفته که تا سن چهل سالگی، خودش هم نمی دانسته که قرار است، پیامبر بشود. پس این آوازه را چرا خود محمد نشنیده است؟ و این آقا، سیصد سال پس از مرگ او از کجا کشف کرده است؟
دوم: ابوطالب که عموی محمد است، چنین خبری را نشنیده و بدون این که اسلام بیاورد، با باور به بت پرستی، می میرد، و این خود نشانه این است، که اگر چنین شایعه یی صحت می داشت، او چهار چنگولی، برادر زاده اش را می چسبید، و برای رسیدن به آب و نان، بظاهر هم که شده بود، اسلام می آورد، در حالی که به یاوه های محمد، ارجی نگذاشت، و ترجیح داد، با خیال بت هایش بمیرد تا پندار واهی برادر زاده اش؛ محمد.
سوم: کدامین آمار در مکه ثبت شده و در کجا موجود است که این آقای دانشمند با استناد بدان، مدعی است که چهل زن، نه بیشتر و نه کمتر، آبستن شده اند، و جالب است که همه بدون استثناء پسر زاییده باشند، و همه نیز نامهای فرزندان خود را، محمد گذاشته باشند، و اگر اینجور باشد، باید محمد واقعی، قهرمان داستان ما، چهل همبازی دیگر همسن و سال خود، بنام محمد داشته باشد، در حالی در هیچ کتاب و نوشته ای، بجز این محمد و یکی از اعضای فاملیش، «محمد حنیفه»، از محمد دیگری خبری نیست
دروغ شاخدار دیگری که در رابطه با محمد می گویند، این است که «واقدی»، از دیگر روایت نویسان پریشان مغز آورده است: «هنگامی که نوزاد یعنی محمد، چشم به جهان گشود، صدای «الله اکبر کبیرا» سر داد، که همگی مات و مبهوت شدند و این کار را برای یک ماه تکرار می کرد... ماه دوم، قادر بود بر سر پای خود بایستد، و ماه سوم، راه می رفت، و ماه چهارم می دوید، و ماه پنجم هیزم می شکست و... و ماه نهم، براحتی تیر می انداخت....
شما ببینید، خرافات و اباطیل تا چه حد!؟ آیا می شود که چنین معجزه شگفت انگیزی در یک روستای فکسدنی بیابانهای حجاز روی داده باشد، و کسی از این جریان، بجز این آقای «واقدی» آگاهی نداشته باشد!؟... تازه، مردمی که سنگ و آجر و خشک و پلاستیک می پرستیدند، اگر چنین چیز محیر العقولی می دیدند، همانجا، جلویش به سجده نمی افتادند، و دکان محمد از همان روز اول رونق نمی یافت، تا این که چهل سال طول بکشد و با غش و ضعف و موش مردگی، خودش را به الله نسبت بدهد.
برای همین است, وقتی که محمد با همه آن دک و پزش، پس از چهل سال، می خواهد ادعای پیامبری بکند، بجز خدیجه، که زنش بوده و علی، که از کودکی چون غلام حلقه بگوش او بود، کس دیگری به او ایمان نمی آورد. مگر می شود، کسی در 9 ماهگی می توانسته تیر بیاندازد، و در 40 سالگی، نتوانسته باشد، چهار تا آدم را مجاب بکند؟... این مسئله به همین جا ختم نمی شود تا جایی که«ولید بن مغیره» رئیس قوم قریش، در برابر هذیان گویی محمد در چهل سالگی که ادعای پیامبری کرده بود، با خشم می گوید: » با وجود بودن من در رأس قریش، و مردی چون «عروة بن مسعود» در صدر طایفه «بنی ثقیف»، دیگر به محمد چه نیازی است که ادعای پیامبری می کند؟{به آیه های 31 و 32 سوره زخرف رجوع کنید و کشمکش محمد را با ایندو نفر ببینید}
تمامی جنگها و کشتارهای محمد که «غزوات» نامگذاری شده، بیش از این که برای اثبات وجود «خدا» در بین مردم عادی باشد، صرف جنگ با عمو زاده ها، و پسر خاله ها، و نوه و نتیجه های پسر عموهای خودش بوده، که کسی محمد را دارای مشاعیر خوب برای سخن گویی قبول نداشت، و حاضر نبود به دعوت دروغین او، گردن بگذارد.

براق: شاتلی که محمد بوسیله آن به آسمان هفتم مسافرت کرده است
معلوم نیست ضعیفه ای که در پشت او نشسته، کدام یک از زنان محمد است!؟
تفسیر جلالین، «ابوبکر عتیق نیشابوری» و «طبری» که از معتبرترین نویسندگان و مفسران اسلامی هستند، و بسیاری از مسلمانان اعم از شیعه و سنی بدانان باور دارند، در باب «معراج»، شبی که محمد پیش خدا رفت، که بر گرفته از آیه های سوره بنی اسرائیل در قرآن است، از قول محمد می نویسند:
آن شب، {شبی که محمد اسباب و اثاثیه اش را برداشت و از مکه به بیت المقدس رفت و از آنجا هم به مسافرتی به عرش خدا داشت}، من پیش دختر عمویم «هانی» دراز کشیده بودم، ناگهان شخصی نزد من آمد، و بدون پرس و جو، سراسر بدنم را باز کرد. و آنگاه قلب مرا در آورد و آنگاه یک سینی طلا که سینی ایمان نامیده می شد، آورد و قلب مرا در آن شست، و آنرا از آب ایمان پر کرد و آنگاه آنرا به جای اولش باز گرداند. این آدم همان جبرئیل بود که آمده بود و چارپایی همراهش بود، که از الاغ بزرگتر و از استر کوچکتر بود. نام این حیوان «براق» بود. سفید رنگ و سم هایش در کنار پا و مایل بخارج بود. جبرئیل گفت، سوار شو و من بر آن سوار شدم و با آن به بیت المقدس رفتم. وقتی به بیت المقدس رسیدم، براق را به حلقه ای بستم که معمولا انبیاء الاغها و خرهایشان را بدان می بستند. آن گاه در مجسد الاقصی دو رکعت نماز خواندم. وقتی نمازم تمام شد، جبرئیل دو ظرف پر از مایع آورد؛ یکی پر ازشیر بود، و دیگری شراب. بمن گفت: بنوش.... من ظرف شیر را اختیار کردم و جبرئیل مرا برای این انتخاب تحسین کرد. سپس جبرئیل مرا با براق برداشت و بسوی آسمان اول پرواز کردیم، دمِ درِ آسمان موکل پرسید: کیست؟ جبرئیل گفت: من هستم.
موکل پرسید: آن کیست که همراه تُست؟... جبرئیل پاسخ داد: محمد.... موکل دوباره پرسید: آیا خدا او را احضار کرده است؟..جبرئیل گفت: آری. .. پس آنگاه موکل در آسمان اول را باز کرد و من حضرت آدم را دیدم که ظاهر شده بود و به من شادباش گفت و به پیشوازم آمد.... بهمین ترتیب، یکی یکی آسمانها را رفتیم، و با موسی و عیسی و یوسف و داوود و دیگر پیامبران ملاقات کردیم تا به آسمان هفتم رسیدیم. در آسمان هفتم، ابراهیم را دیدم که به «بیت المعمور»، که روزی 70 هزار فرشته وارد آن می شوند و بیرون نمی آیند، تکیه کرده است. ... پس از آنجا، مرا به «سدره المنتهی» برد که برگهایش مثل گوش فیل بود، سپس بمن وحی شد که شبانه روز پنجاه بار نماز بخوانم، بعد حضرت موسی در مراجعت از من پرسید؛ خدا به توچی گفته، چند بار در شبانه روز باید نماز بخوانی؟، و وقتی من به او گفتم پنجاه بار، موسی خندید و گفت، این خیلی زیاد است، از خداوند بخواه که این را کم کند، و پس بسوی خدا بازگشتم، و تقاضای تخفیف کردم... و خداوند آنرا به 45 بار تخفیف داد. باز موسی سر راهم سبز شد و گفت من این را در قوم خودم آزمایش کرده ام، جواب نمی دهد، و 45 بار زیاد است، و من دوباره بسوی خدا بازگشتم و خلاصه آنقدر چانه زدم، که خداوند راضی شد، که امت من، فقط 5 بار در شبانه روز نماز بخوانند. نکته جالب این بود وقتی از پیش موسی بر می گشتم، موسی بشدت می گریست. از او علت گریه اش را پرسیدم؛ او گفت، بعد از من پیغمبر جوانی آمده است که هواداران او بیش از طرفداران من به بهشت می روند و این موضوع بشدت نگران و ناراحتش کرده بود....
شما ببینید، این اراجیف و خزئبلات، و یاوه هایی است که یک انسان روانپریش، تهی از خرد که خودش را پیامبر می خواند، بخورد مردم مغز باخته و روانپریش مثل خودش می دهد. این داستان را اگر به یک کودک دبستانی تعریف کنید، اول از این که شب خوابش نمی برد و کابوس خواهد دید، دوم، از خنده روده بُر می شود، و سوم، شما را با شک و تردید می نگرد و می خواهد مطمئن بشود که از مشاعیر درستی برخوردار هستید یا نه!؟... آنوقت، ایرانی، با 10000 تا 12000 سال تاریخ، از هنگامه پیدایش میترا تا زرتشت و زروانیان و مانیان و مزدکیان و فردوسی و این همه بینمشند و فرزانه فرهیخته، چگونه خودش را با یکسری اباطیل، خزئبلات، یاوه، و مهملات بی سر و پا، سرگرم کرده، و خرد و بینش خودش را پیش فروش مشتی تازی بی دانش و بی سواد کرده است.
این بخش از صحبت ها و داستان سرایی های مالیخولیایی محمد، نیاز به تفسیری جانانه دارد:
یک: محمد در آیه 51 سوره شوری میگوید: به هیچ بشری این امکان داده نشده است که خداوند بجز از راه وحی، با وی سخن بگوید.... خُب اگر اینجور است، پس داستان رفتن شما به آسمان اول و دوم و هفتم چیست، خدا می توانست اینها را روی همین زمین بشما بگوید، و دیگر چه نیازی به این مسافرت طولانی داشت؟
دوم: چرا جبرائیل محمد را به مسجد الاقصی بُرد، مگر راه آسمان و جاده رسیدن به خدا، جاده شاهزاده عبدالعظیم است، که باید از گمرگ و دروازه دولاب رد شود!؟
سوم: شما که در همه جا، پیامبران را آگاه به مسایل زمین و سمایی می دانید، و می گویید چیزی نیست که بر روی زمین و آسمان بجنبد و پیامبر از آن بی اطلاع باشد، چطور شد که موسی و عیسی و ابراهیم از تشریف فرمایی شما، اطلاع نداشتند؟
چهارم: مسافرت محمد باید با «براق» باشد، حیوانی که نه الاغ است و نه استر، ولی بی شک ینجه می خورد و مدفوع می کند و تشنه می شود...راه بین مکه تا اورشلیم، صدها بلکه بیش از هزار فرسنگ است، این حیوان زبان بسته، چگونه این همه راه را آمده، از کجا آمده، از دره و ماهور گذشته، در آنصورت شب را کجا اطراق کرده، و اگر از هوا آمده، چه مکانیزمی برای پرواز داشته است: موتور و باک بنزین و بالهای پرواز آن، چه بوده است؟
پنجم: خداوند، مثل یک مامور مباشر گمرگ و اخذ مالیات، بر سر نماز با محمد به چانه زنی می پردازد، انگار که پسر خاله اوست: گفت 50 بار، بعد موسی تمسخرش کرد، و آنوقت دوباره و سه باره و ده باره پیش خدا رفت، و سرانجام راضی اش کرد، که امت مسلمان، 5 بار نماز بخوانند. مگر خدا، ابو جهل و ابوطالب است، که چیزی بگوید و چند لحظه بعد، زیرش بزند... اینجور بود، نظمی بر جهان نمی ماند و همه چیز در همان روز اول، در هم می پیچید و داغان می شد
ششم: جبرئیل پس از نماز محمد، به او دو لیوان پر از مایع تعارف می کند، یکی شیر و دیگری شراب... محمد چون همیشه شیر شتر و بز می خورده، خب به قول خودش، شیر را انتخاب می کند... از کجا معلوم که شراب را نخورده و دارد دروغ می گوید.... تازه، هر دو را خداوند داده، پس شراب هم چیز بدی نیست، پس چرا آنرا در اسلامت حرامش کردی؟ تو چکاره یی که داده و آفریده خداوند را پس می زنی و حرام و نجسش می نامی؟
هفتم: محمد می گوید که سمهای براقش، به سمت تو و داخل بوده است، این حیوان زن بسته، این چند هزار مایل را با آن پای کج و معوج چه جوری طی کرده است. آیا جبرئیل پشت محمد نشسته و کمر محمد را گرفته و دو ترکه رفتند، و یا خود جبرئیل هم، براق دیگری داشت و هر کدام با براق خودشان رفتند؟
هشتم: هنگامی که محمد به اورشلیم رسید؛ براقش را به همان حلقه یی بست که انبیاء می بستند؛ او نمی گوید نبی، می گوید انبیاء... و تا جایی که همگان می دانند در بیت المقدس، بجز موسی، نبی دیگری از آنجا رد نشده است، چون ابراهیم که در مکه و عربستان بوده، و عیسی هم که الاغی نداشته تا بخواهد در آنجا آنرا به آن حلقه ببندد.
نهم: این آمدن و رفتن محمد به بیت المقدس و بعد مسافرت به آسمانهای اول تا هفتم با شاتل براق، چقدر زمان برده است: یک ساعت، یکروز، یک ماه، یک سال، 600 سال... چگونه ممکن است آدم با یک الاغ چموش، که نه موتور دارد و نه بالی برای پرواز و تازه باید فکر سوخت این مسافت دور و دراز را هم کرد، توانسته باشد، به آسمان هفتم که نمی دانیم تا زمین چقدر فاصله دارد، رفته باشد؟
دهم: امروز دانشمندان کیهان شناسی پس از دهها سال کنکاش در آسمان و فضای لایتنهای با پیشرفته ترین تلسکوپهای جهان، معتقدند که در جهانی که ما توانایی دیدن آنرا داریم، بیش از یکهزار بیلیون کهکشان ریز و درشت وجود دارد، و در هر کهکشان هم، دستکم بین یک میلیون تا صد میلیون ستاره و منظومه وجود دارد... به زبان دیگر، اگر کسی بخواهد سفینه یی داشته باشد که با سرعت نور=300000 کیلومتر در ثانیه پرواز کند و تازه اگر بتواند سوخت مورد نیاز این مسافرت طولانی را با خود ببرد، برای مسافرت از این سوی جهان تا آنسوی آن، به بیش از دو میلیارد سال نوری نیاز دارد. خُب اقای محمد با آن براق فکسدنی اش، تا کجای این جهان رفته، و تازه ایشان معتقد است به آسمان هفتم رسیده، و ما اندر خم آسمان اول هستیم
یازدهم: محمد، کسی که با داشتن 43 زن عقدی و دهها زن صیغه ای نمی توانست یک شب را بدون آنها بگذراند، چگونه حاضر شد، که این مسافرت طولانی را بدون زن برود که اساسا با عقل جور نمی آید، و اگر زنش را با خود برده، کدام زنش بوده و آیا برای او هم براق دیگری خواسته و یا او را جلوی حشفه خودش نشانده است!؟
دوازدهم: محممد یادش رفته چگونگی سقوط و به زمین رسیدنش را توضیح بدهد و یا دست کم شنوندگان بی مغز این داستان، از خود نپرسیدند که براق محمد چگونه از جو زمین بدون داشتن کپسول اکسیژن خارج شده و هنگام بازگشت، تحت چه شرایط فیزیکی و زاویه بندی وارد شده و در کجا سقوط کرده است، و آیا آسیبی دیده یا نه؟... امروز با همه پیشرفتهای علوم فضا نوردی، شاتل های بسیاری برای یک درجه چرخش نامناسب مسیر، هنگام وارد شدن به جو زمین و در اثر حرارت ما فوق تصور منهدم می شوند، و این براق محمد، از چه جنس و آلیاژی بوده که آسیبی بدان نرسیده است؟
سیزدهم: محمد در آسمان هفتم، دیده که ابراهیم به خانه ای تکیه داده که روزانه هفتاد هزار فرشته بدرون آن می روند و بیرون نمی آیند. اگر از زمان مرگ ابراهیم تا مسافرت محمد به آسمان هفتم و دیدن ابراهیم را، در شمار روزها ضرب کنیم و آنرا ضربدر 70 هزار کنیم، عدد عجیب و غربی بدست می آید که معلوم نیست که این چه خانه ای بوده که میلیاردها فرشته وارد آن شده و هنوز نترکیده بود؟
چهاردهم: محمد که طی بیست و سه سال، از زمان بعثت اش تا مرگ، 43 زن عقدی داشته، یعنی می شود، هر سال دو تا زن... آیا در این مسافرت، فرشته و یا فرشتگانی را عقد یا صیغه کرده است یا نه، و با طبع شهوتران محمد، بعید بنظر می آید که به چنین کاری مبادرت نورزیده باشد. در آنصورت، این عروس خانم نامش چه بود، و چرا با محمد به زمین برنگشت؟
پانزدهم: محمد در این مسافرت دور و دراز، کجا دستشویی می رفته، طهارت می کرد؛ و آیا نماز هم می خوانده یا نه؟ خودش هم که لباس فضایی و یا دستگاه تخلیه نداشته، و بدون ماسک چگونه در میان اسمانها پرواز می کرده، و چگونه عمل تخلیه را انجام می داده است، و اگر نماز می خوانده، قبله اش به کدامین سو بوده است؟
پانزده: در همان شبی که محمد پیش دختر عموی نازنینش «هانی» بود، شاید دارو و یا دوایی نشئه برانگیزی حورده، که این همه تخیل و اوهام و چیزهای پرت و پلا دیده است. چگونه ممکن است کسی بدنش را بشکافند، و در جایی که نه اتاق عملی است و در جایی که هیچ گونه تجهیزات پزشکی ندارد، یکی با خنجر دل و روده آدم را در بیاورد و خنده دار این که خود محمد می دیده که قلبش را در آورده و دارند در سینی ایمان شستشو می دهند، و دوباره آنرا به جای اولش باز گرداندند و لابد شکم و املا و احشایش را نیز دوختند. پس چرا، هیچ کس این درز و دوخت ها ندید و هیچ یک از زنان محمد، از جمله عایشه، سوگلی او، چیزی ندیده است.
شانزدهم: محمد هنگامی که در مسافرت رفت و برگشت بین آسمان ششم و هفتم جایی که موسی بوده و به پیش خدا می رفته، و تازه چقدرسوخت و غذا مصرف کرده، بماند، و در این رفت و برگشت ها می رود و با خدا سرِ تعداد نمازهای شبانه روز مسلمانان چانه می زند.. پرسش اینجاست: الف: محمد که هنوز به پیامبری برگزیده نشده بود، چگونه پیشاپیش خودش را وکیل و وصی مسلمانان شمرده و داشت با خدا بر سر تعداد رکعات نماز، چرتکه می انداخت؟ ب: خود خدای اعراب=الله در سوره قمر آیه 50 می گوید: و ما امرنا الا وحده کلمج بالبصبر=فرمان ما در عالم یکی است، و در یک چشم بهم زدن باید اجرا بشود. چطور است که در این باره الله استثنا قایل شده و با محمد به چک و چانه زدن پرداخته است؟

براستی شرم آور است، مایه ننگ و بی آبرویی است ؛ که چگونه افرادی وقت و انرژی و سرمایه ارزشمند زندگی شان را، برای این هجویات که از ذهن یک آدم پریشان مغز و دیوانه و تهی از خرد تراوش کرده، صرف می کنند، و بدتر از آن، برای پاسداشت این خرافه ها، رگ گردن سفت می کنند، و این خزئبلات را مقدس می شمارند، و جانهای عزیزان و دانشمندان و فرزانگانی چون «احمد کسروی»، «عین قضات همدانی»، «شهاب الدین سهروردی»، «حسین منصور حلاج»، «فریدون فرخزاد»، و «کورش آریامنش» را می ستانند؟

آنچه گویم من، بقدر فهم تُست _____ مُردم اندر حسرتِ فهمِ دُرست





گردآوری از نوشته های استاد علی دشتی، استاد شجاع الدین شفا، روانشاد احمد کسروی، پروفسور مسعود
انصاری، و تاریخ نویسان عرب